Django Unchained (2012)

Reżyseria : Quentin Tarantino ['Kill Bill' , 'Bękarty wojny' , 'Pulp fiction']

My name is Django...........and D is silent !!!

Tak przedstawia się czarnoskóry wolny człowiek, były niewolnik, łowca głów, 2 lata przed rozpoczęciem największej bratobójczej wojny w USA. Zostaje uwolniony przez niejakiego Dr Schultza [Christoph Waltz - 'Woda dla słoni' , 'Green hornet', 'Trzej muszkieterowie' - na blogu] - łowcę głów, polującego na braci Brittle, a Django [Jamie Foxx - 'Szefowie wrogowie' , 'Solista' , 'Prawo zemsty'] ma mu w tym pomóc. Gdy cel zostaje osiągnięty, Django postanawia odszukać swoją żonę, a także zemścić się na bezwzględnym plantatorze [Leonardo Di Caprio - 'Titanic' , 'Incepcja' , 'Wyspa tajemnic' , 'Infiltracja'].

To pierwszy film Tarantino, który obejrzałam od początku do końca, bez mrugnięcia okiem i całkowitym zainteresowaniem. Próbowałam obejrzeć jego poprzednie produkcje, ale nigdy przez nie, nie przebrnęłam. Albo do jego filmów trzeba dorosnąć, albo opcja druga .. Quentin zmienia swój warsztat :P 
Django jest swoistą parodią albo przewrotem historii i znanych nam jej realiów. Znamy fakty dotyczące czarnych, bestialstwa wojny secesyjnej i politykę plantatorów. Ale Django jest filmem przewrotnym, bo najbardziej żądnymi śmierci i upokorzenia innych są  sami czarni. Ale to nie to mnie zauroczyło w filmie, bo oprócz ciekawej fabuły, zmyślnie uknutej intrygi wykupienia małżonki Djanga, mamy tu też świetne plenery i.............muzykę. Muzyka jest tutaj tak różnorodna, tak niekiedy dziwna [te instrumenty, melodia], że aż trudno połączyć to z tamtymi czasami, ale jest w tym wszystkim zaskakującym bardzo pociągająca. 

To jest Tarantino ! ! ! Więc krew tryska to tu to tam, ginący od kul odskakują na długie metry, a niektóre takie akcje są aż śmieszne. Generalnie ten reżyser znany jest z innowacji i bardzo różnorodnych stylów. Inspiracje czerpał z 'Django' Sergia Corbucciego, stroje podpatrzył w 'Przeminęło z wiatrem' a i nie brakowało elementów z seriali sensacyjnych z lat 70. Szałowa i wybuchowa ścieżka dźwiękowa to Morricone, Beethoven i współczesny hip-hop na jednym CD.

Film wywołał oburzenie pośród afro-amerykańskich recenzentów, a przez to jest jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych obecnie spaghetti westernów. Twórca 'Pulp' fiction nie wyśmiewa się, ale opowiada historię w sposób groteskowy z jatką w tle. Przykładów jest tu sporo, ale najbardziej rzucające się w oczy to niewolnica Broomhilda mówiąca po niemiecku, czy grupa Ku-klux-klan narzekająca na dziury w workach, przez które nic nie widzą. Czarnego humoru tu sporo. Dodatkowo inteligentne dialogi, na których trzeba się mocno skoncentrować , aby nic nie umknęło.

Wyzwolony Django jest bezwzględny dla pobratymców, nie rusza go ich śmierć z rąk białych. Kocha swoją żonę, ale z czasem i również spluwę, którą osądza kto ma prawo żyć a kto nie. Razem z dentystą oczyszczają Teksas ze złych, zmanierowanych białych, niekoniecznie z aprobatą społeczeństwa. Jak każdy główny bohater klasyki Tarantino również i Django mści się za wszystko przez cały film. Do historii przechodzi jako krwawy niewolnik, który walczył tylko w swojej sprawie. Nie jest kamyczkiem, który pociągnie za sobą całą lawinę ciśniętej mniejszości, ani Spartakusem, który przewodzić będzie całej rzeszy uciśnionych.

Produkcja jest naprawdę wysokiej klasy. Jeśli ktoś uznał Tarantina za reżysera, który wykorzystał już swoje najlepsze sztuczki to tym filmem uciera on nosa swoim fanom-niedowiarkom. Koncert humoru, groteski, ciągłych zaskoczeń, świetnych ról i inteligentnych dialogów to właśnie 'Django Unchained'. Miejmy nadzieje, że film znajdzie się w klasyce kina.
Choć film jest długi [2godziny 45 minut !!!!!!!!!!] to postmodernistyczny styl i wizja wynagradzają wszystko. 

Jeśli ktoś ma ochotę na całkiem dobre kino z nutką groteski, ale nie brzydzi go krew to musi obejrzeć ten film. Zupełnie inna historia w zupełnie innym stylu. Nie kierujcie się pozorami myśląc, że to popkulturowy śmietnik.

Polecam i oceniam na 8/10.

Trailer :